Iloilo

At sa wakas, narating ko din ang Iloilo.

Mula sa airport, sinundo ako ng isang employee din ng pinapasukan kong kumpanya. At dahil hindi pa ako nanananghalian, pinakain nya muna ko ng Bachoy. Hindi ito ang authentic na La Paz Bachoy, pero nevertheless, masarap pa rin naman sya.

I stayed in Iloilo for about a week. At during my stay there, maraming bagay ang maganda sa Iloilo na nagpangiti sa akin ng bunggang-bungga. Here's the list.

1. Mababait at masasayang tao ang mga nakilala kong Ilonggo. Kahit nahihirapan sila sa workload nila sa office, they manage to wear a smile on their faces. They laugh hard at enjoy kasama. Hospitable din sila sa mga dayo. They'll make you feel at home.

2. I love the Hiligaynon dialect. Sa lahat ng narinig kong wika, eto na yata ang pinaka-pleasing sa ears. Ilonggos speak at their sweetest tone. Alam mo yun yung tipong galit na, hindi pa halata. Even sa pagpara sa jeepney, you would notice their soft tone. They also called their fellow Ilonggo "Ga", short for Pangga, or mahal in Tagalog. Answit deba?

3. Buhay na buhay ang night life sa Smallville sa Iloilo. Para syang series of Bars, Disco house ang sing-along hub in the city at affordable ang prices ha. (at prinomote ko daw talaga.)

4. Madaming murang kainan sa Iloilo. If you happen to come there, don't forget to check "Green Mango" resto. Semi-fine dine-in na sya, pero sa presyong abot kaya.(Sana bayaran nila ko for this endorsement). Cozy place, yummy food, nice crews. You may also want to eat at JD's, parang local version nila ng Goldilocks, they sell pastries pero may mga rice meals din at merienda items at its cheapest price.

@ Green Mango

5. There is a place in Iloilo called Damires Hills in Janiuay, Iloilo. If you are looking for a serene, peaceful place, Check this out. Newly establish lang daw itong resort na to at the top of a hill. Sobrang relaxing at refreshing.

6. Madaming lumang structures sa Iloilo, lumang churches, houses at mga establishments. In fact, yung office na pinuntahan ko rito, luma din ang structure, malaki sya at may hagdan na pag nagtake ka ng pictures, then pina-develop mo, chances are may makasama kang hindi nakikita ng naked eye.

Even yung tinirhan namin boarding house, medyo katakot. Para kong nag-time travel. Luma yung house, pwedeng pag shootingan ng historic or horror film. Sa common area bago pumasok ng room, punong puno ng wood-laminated portraits na parang nakatingin sayo pag dadaan ka. Meron ding mga diploma, family at pictures, lahat luma. Yung mga furnitures din nila mga antique. Para kang nasa bahay na anytime may lalabas na babaeng naka-white na belo at naka-wedding gown. Ganun! Katakot! Yung mirror nila, parang yung ginagamit sa Encantadia, wala ka nang makikitang ganung design sa ngayon. Totoong medyo nakakatakot but somehow, nakakatuwa pa rin makakita ng ganung mga bagay. It's nice to look back at the past.

I'm looking forward na makabalik sa Iloilo in some other time....
 Bye bye. Thanks.

@ Gate 116

Hi friends! Hindi ko na na-update tong blog na 'to. As in I'm so busy. Joke lang. Eto nga pala ang continuation ng trip to Panay Island ko. Pasensya na at natagalan ang karugtong.


So ayun nga, ayon sa aking plain plane ticket, sa Gate 116 daw ako ng NAIA Terminal 3 @ 1110H. Habang naghihintay ako dun, (dahil mejo napaaga ng 2 hours lang naman ang dating ko), observe-observe lang ako sa mga kaganapan sa loob ng paliparan. Hindi ito ang first time ko na makakasakay ng eroplano. But the feeling is the same. Para pa rin akong promdi na nagmamasid. (yes! Nagmamasid! Buwan ng wika??)


Byaheng Iloilo ang sasakyan kong eroplano. Habang nakaupo ako at nag-aantay sa holding area, ang mga airline employees, paulit-ulit na nagsasabi ng

"Tagbilaran...now boarding" "Calling all passengers bound to Tagbilaran"

Raised to nth power.  Ganun kadaming ulit.


Nakakatuwa yung ganung service nila. Syempre nga naman baka may maiwan. Sa dami ng ulit nilang binanggit yan, meron pala talagang mga pasaway. Alam mo yun? yung last 30 seconds na lang e magsasara na ang eroplano at ready nang magtake-off e may tumatakbo pa.

"Calling the last passengers bound to Tagbilaran, Perfecta Madlangkeme,  Seung Park Lee, Song Han Kim"

"Tinatawagan po ng pansin ang mga nahuhuling manlalakbay patungong Tagbilaran Perfecta Madlangkeme,  Seung Park Lee, Song Han Kim"

Paulit-ulit yan ha.


At dumating nga ang isang babae. Si Ate na naka-pink back-pack. Prenteng-prente pa ang arrive ni Ate. As if 2 hours early pa sya. Walang bakas ng pagmamadali. I'm sure sya si Perfecta Madlangkeme. Wala lang feeling ko lang.

"Thug-bee-lah-run???", ask ni Ate.

Sumagot ang airline employee..

"Oo! Kanina pa! takbo po. takbo!" (take note! may halong konting ines itu.)

Si Ate matibay, walk kung walk pa rin papunta sa front door.

"TAKBO PO, TAKBO HINDI LAKAD!!! TAKBOOOOO!!!!!!!!! ay talagang galit na si ateng airline employee.

At tumakbo nga si Ate. Sana naabutan nya.


At hindi pa dyan natatapos ang punctuality ng mga Noypi. After an hour,

"Calling the last passengers bound to Butuan, bound to Butuan Juanito Wenceslao and Liwayway Wenceslao."

"Tinatawagan po ng pansin ang mga nahuhuling mananakay patungong Butuan patungong Butuan, Juanito Wenceslao at Liwayway Wenceslao."

At dumating ang dalawang matandang matandang mag-asawa. Na malamang ay si Juanito at Liwayway Wenceslao na. In-assist sila ng isang lalaking crew patungong back door kung saan naghihintay ang plane patungong Butuan. Habang naglalakad sila papuntang backdoor, sabi ni Crew,

"Nay, takbo po tayo."

Imaginine mo kung anong itsura ng dalawang uber thunder na pinapatakbo. Sige imaginin mo! Ayun lalo silang natagalan umabot sa backdoor.


Maya-maya pa,


"Calling the attention of all passengers bound to Iloilo, (ayan at last makakalipad na, Iloilo, here I come!!!!) Your flight is reschedule at 1:00 PM this afternoon due to the additional servicing of the aircraft. We are sorry for this inconvinience. Please wait for further announcement!"


Huwaaaatt???? another 2 hours akong maghihintay??? Are you serious??!!!?Please wait??? 9:00 pa ako naghihintay!!!


O, well, ano bang magagawa ko? E, di maghintay. Habang naghihintay, isang katabi kong pasahero ang nag-tetext, ngumingiti-ngiti pa tas tumayo, at nag-split umakyat ng hagdan. As if we care sa ginagawa nya noh? LOL. Maya-maya paglingon ko, Pak! Nahulog pala yung wallet nya sa upuan.


Ano ang ginawa ko?


a. inangkin ang wallet na mukang makapal at mamahalin
b. Deadma
c. Oo, tama! mabuti ang puso ko kaya hinabol ko ang may-ari hanggang sa itaas. Tumakbo ako ng pagkabilis-bilis para abutan ko sya.


Pag-abot ko ng wallet,... in fairness nag-thank you naman. Pero ganun na lang ba yon? Wala man lang bang pabuya kahit pang-siopao lang?


Joke lang syempre. It pays to be good. Hindi  importante ang reward from other people. What matters is nakatulong ka. At masarap ang feeling nang ganun. That would be all, I thank you.


Moving on, pagbalik ko ng Gate 116, Good thing!  @12:00 PM daw, Lilipad na daw ang aircraft to Iloilo. Napaaga. Eto sure na! Yahoo!! Hello Iloilo!!!! 

Waiting for 12:00 ang eksena....


At dumating nga ang boarding time...Tumayo na ako at pumila. .Habang nakapila ako papunta sa entrance, dalawang Koreans ang lumapit sa front desk ng Gate 116, mula sa kanilang pagpi-picture taking at pag-su-sweet-sweetan sa upuan.

"Ta-bee-lah-run"

What are your names sir?

 "Seung Park Lee, Song Han Kim"

"But I called for your names repeatedly...the plane is already in Tagbilaran."

Thoinks!


Chow!


Bukas na yung Iloilo at Bora trip!

On the way to NAIA

Hi Friends! It’s been a while since I posted an entry in my blog. Alam  mo na busi-busihan lately. Lumipat na kasi ng work ang inyong lingkod. Gone is the 8-hour internet job. Wala na ang pagiging FB accountant at Blog analyst. Hindi na ko makapag-blog hop, andami ko nang backlogs sa pagbabasa ng blogs. In short walang internet sa new work ko. Sa bahay kasi, sira ang hi-tech PC.  Anyways, kaya ko naisip magblog ngayon ay uber sa dami ng events ang happy life ko lately. But then, di ko na ise-share lahat dahil baka magmistulang diary ni Tiyo Carlo ang blog ko.

So ayun nga, lumipat na ako ng work for so many reasons. Isa na syempre dyan ang paghahanap ng greener pasture (Ba’t di na lang ako nag-farmer?) Alam mo na, we’re not getting any younger. 25 pa lang naman ako, though others say na mukha lang akong 24 ½ . Lumipat ako sa food industry bilang cook  accounting personnel… Yes! Nasa accounting department na po ako ngayon. You may think that it’s boring and no fun at all. But ah-ah-ah, not for me... Boring ba yung ipadala ka for two weeks sa Iloilo and Boracay? You heard it right. B-O-R-A-C-A-Y. With all those white sands, crystal blue waters, azure skies, beautiful people, and a lot more. Boring ba  yun? Oi hindi ako nang-iinggit ha. Hindi talaga. Hindi. Hindi. Hindi.

So ayun nga, ipinadala ako for an official business trip (O ha, o-f-f-i-c-i-a-l business trip!). This may take two weeks and subject to extension. Ako na!

August 14, Sunday

Dear Diary,

A day before my flight to Iloilo, I and my friends went to Karaoke Hub.  Ansaya-saya. Kahit medyo mahal ang fee. Ok lang, Masaya naman. We sang and sang and sang, just like those college days. After that, umuwi na. I packed my things, I’m ready to go. I’m standing here outside your door.

Love,

 Tiyo Carlo  JAT

August 15, Monday

Flight ko na to Iloilo. Nakalagay sa itinerary ko, 1110H ang flight. Alas singko pa lang, pinilit ko nang gisingin ang katawang lupa ko, mahirap na maiwan ng eroplano no! Oo dapat ganyan kaaga.

Ligo, Kain, ok na. Time check: 6 AM, go na! (Sorry nakalimutan ko, nagdamit muna pala ko.)

All set! Fly na! (Excited lang?)

Sa byahe, Wow! Kumusta naman ang Commonwealth Ave? Punung-puno ng sasakyan ang “killer highway”. Di bale maaga pa naman. Nakaraos sa Commonwealth Avenue. Here comes EDSA. Grabe! Mula Kamuning hanggang Cubao-Aurora, parang may prusisyon, spell traffic kaya? Oh Well, what’s new? Time Check: 7:30AM. Maaga pa. Patience. Patience.

Sa Farmers… Lalong nag-usad pagong. Kinakabahan na ko baka malate ako. Malaking problema pag nagkataon. Pray lang ako na mawala ang traffic at bumilis ang takbo namin. Kakaba-kaba na ang puso kong nangangamba sa yong mga pangako..ohohoh..

Time Check: 8 AM.

Nasa Ortigas pa lang ako. Kinakabahan na talaga ako. Some more prayers. Iniisip ko pa lang ang kakalsadahang Crossing-Shaw, Boni, Guadalupe, Buendia at Ayala, Naii-stuck na ko. More more Kaba by Tootsie Guevarra. Pag nagkataon, ang Trip to Bora ko ay parang kastilyong buhanging guguho.

At tamah! Nothing’s gonna change ang traffic sa mga nasabing kalsada. (Again, Insert Kaba by Tootsie Guevarra Rap Version).

Akala ko sa kalye na ko titira.

But wait, seems like God answered me, nasa Evangelista na ko nang di ko namalayan (teleport?) Nope, honestly, nakaarating ako ng mabilis kahit trafficz. Bumaba na ko at doon nag-taxi. Walang metro si Manong. Kontrata itu. Naku ayaw ng LTO ng ganyan.

Anyway, gusto ko nang makita ang airport. Go! kahit magkano pa yan! (hong yomon!) P250 singil nya. Tinawaran ko ng P200.  Pumayag. Mahal pa rin kung tutuusin pero, “Go na! paliparin mo na tong taxi! Manong Driver!”

Aba! wait, ung dispatcher, isinakay lang ang mamahalin kong maleta sa taxi, humihingi.., pang-kape lang daw. Kahit bente lang daw. Sosyal…ayaw ng nasa sachet. Sayang wala akong dalang Nescafe 3 in 1. Binigyan ko sana sya. Anyway, para makaalis na, sabi ko na lang,

“Ayan na ang bente! Dukha! Hmp!” Joke yan syempre. Binigyan ko na din, tutal P20 lang naman yon, so immaterial, right? (hong yomon talaga! joke)

At ayun, dinala ako ni Manong driver sa NAIA Terminal 3.

Hanggang dyan na lang muna mga Friends ha, humahaba na mishado. Saka natatamad na ko mag-type. Sa next blog ko na ikukwento ang mga kasunod na pangyayari. At kung anong kabutihang-asal ang ginawa ko sa loob ng Airport.

Thanksthanks!

Life is Short

Hi Friends! 

Last Wednesday night, bumyahe ako pauwi ng Tarlac to pay my last respect sa aking beloved great grandmother. Tama! great grandmother! Lola sa tuhod ata ang tawag dun sa Tagalog. Lola sya ng nanay ko actually. 

Kilalang-kilala si Lola Piang doon dahil sya na ata ang pinakamatanda sa barrio. Sa huling gabi ng lamay, pagdating ko, andaming tao. Merong mga nagkukwentuhan at nagkakamustahan. Meron ding mga nagsusugal, bumabangka at tumataya. Hindi ko alam kung kelan nagsimula pero part na talaga ng kultura na kapag may namatay don, dapat may saklaan, pusoy, monti, russian, tong-its at kung anu-ano pang sugal.


Madami kaming relatives na dumating. Ini-introduce ako ng mga tita ko sa kanila at sila sa akin. Alam mo naman sa probisya, kahit 5th civil degree of consanguinity pa yan, kamag-anak mo pa rin yan. Ganun ang family ties doon.

Kinalyo ata ang noo ko sa kakamano sa mga hindi ko kakilala pero tiyo, tiya, pinsan, pinsan ng nanay, tiyahin sa pinsan, pinsan ng lola, 2nd cousin ng nanay, lola at lolo ko raw according to my tita. At bilang magalang  at cute ako, bless kung bless naman ako. Nothing to lose. It's nice to know the geneology.

And while being introduced, eto naman ang ilan sa mga questions and comments ng mga kamag-anak (kilala at di kilala) ko:

"Mukhang hiyang ka sa trabaho. Tumaba ka, pero gwapo pa rin." (Kayo na ang payat!!!!!!)

"Sa'n ka nagtatrabaho?"..., "Ang yaman mo na siguro!" (hindi ko pa nasasagot ang question may follow up comment na. Mukha lang po akong mayaman. Pero.......basta mukha lang po akong mayaman hahaha)

" Ito na ba yung anak ni Churva ek ek? Ampogi-pogi namang bata nito" (Salamat po. pinaniwalaan ko po kayo na pogi ako at bata pa ako, pero hindi po ako anak ni Churva ek ek. Kapatid  po yun ng nanay ko)

" Kasanting a bainta-u!" ( Super Like ko 'to. native words yan sa province namin na ang ibig sabihin "gwapong binata". Well sila nagsabi nyan. Gusto ko na talagang maniwala, promise. ) 

O, well, hindi yan ang topic, side kwento lang yan.

Eto na...

Nung nabubuhay pa si Lola, kapag nagpupunta kami ng Tarlac, we make sure na pupuntahan namin agad si Lola Piang sa bahay nya. Magtatampo kasi yun kapag nalaman nyang nandun kami tas hindi kami agad pumunta sa bahay nya. Madalas, tsinelas na kulay maroon na may colorful beads na parang burda sa unahan ang binibigay ng nanay ko sa kanya kapag darating kami. At alam mo naman kapag nagkaka-edad na, nagiging sentrimental. Kahit tsinelas lang yun, we know na ikakatuwa nya yun ng sobra. Nearly 100 years old na sya, pero wag ka, sharp pa rin ang memory nya kahit walang Memo Plus Gold at Gluthapos. Kilala nya pa even yung apo nya sa tuhod na medyo may karamihan na rin. 

Ayon sa nanay ko, kahit nung bata-bata pa daw si Lola Piang, masipag daw talaga sya. Bukod sa mga gawaing bahay, alam nya rin gawin ang mga trabahong panlalake at pambukid. Ayaw na ayaw din nyang nasisikatan ng araw sa higaan nya. Bago pa mag-umaga dapat gising na daw sila, dahil mortal sin para sa kanya ang magpatamad-tamad. Siguro, kung meron man naipasang katangian si Lola Piang sa lola ko (mudrax ni nanay), na ipinasa naman ng lola ko sa nanay ko, na patuloy namang itinuturo ng nanay ko sa akin, ito siguro ang pagiging masipag. I hope matutunan ko hahaha.

The night before the interment, I had a chance to talk to an uncle (pinsan ng nanay ko) while we were sitting in front of the coffin. According to him, Lola Piang took care of them when they were young. Nine lahat silang inalagaan ni Lola mula panganay up to the youngest. Buong buhay nya, since birth ay nasa tabi na nila si Lola. At nung magkasakit naman si Lola, andun naman sya sa tabi nito. Kaya naman masakit sa kanila na wala na siya. Parang hindi pa nga daw sya makapaniwala. But then, I think accepted naman na nya. He knows that our lola is not young anymore.

Kinabukasan, araw na ng libing. This was the hardest part. Nakakalungkot talaga when someone you love passed away. Nakakalungkot isipin na yung unifying factor namin magkakamag-anak ay wala na. Sa part ko pa lang na hindi naman sya nakakasama ng madalas, e malungkot na. Paano pa kaya sa mga talagang malalapit sa kanya? Pero ito ang batas ng buhay.

We are not in this planet forever. We are but aliens here. Hindi natin alam kung kailan, saan at sa kung paanong paraan tayo lilisan. Bagamat maiksi lang ang buhay, we should rejoice we have it. We must live it to the fullest and with no regrets. 

In the end, masasabi natin, it was a life well-lived.

Mahal Pa Rin Kita

Hi Friends! A week ago, naisipan naming mag videoke ng mga officemates ko. Actually matagal na rin namin itong plano, na palaging nauuwi sa drawing.

Gan'to yun, Nanglibre ng dinner sa Sisig Hooray si Kate. Remember Kate?, ang major sponsor ng aming Bicol escapade?. Nang pauwi na kami, napadaan kami sa World's of Fun. Tatlo lang kami kasi nga hindi naman ito planado. At dahil sabik sa videoke ang officemate naming si Rose, oo sya lang ang gustong kumanta (at kumulog ng malakas!). Fine! dahil gusto naming kumanta, tuloy ang videoke.


At bilang part ng aking unang album, ito ang carrier single ko. Sadyang hindi tinapos ang video para may bitin factor. (Weh?). 

Si Kate ang back up ko dito, habang si Rose ang may hawak ng video. At syempre ako ang singer (?) nyahaha. Pasensya na muna sa video quality ha.. 

Ayokong i-upload ito sa Youtube, bka maging next singing sensation ako. I'm not yet ready for fame. Watch out Justin and Charice! Wahahaha...

Sige lang, laitin mo lang. May araw ka rin.